Press

Blues, r&b en rock 'n' roll van eigen bodem. De Paralyzers bestaan nu alweer een kleine tien jaar. Ondertussen zijn ze uitgegroeid tot één van onze betere live-acts. U zit misschien niet te wachten op de zoveelste versie van pakweg Move On Down The Line, Something Else, Dixie Fried of Nervous Breakdown, maar let wel dat deze nummers met de nodige energie en overgave gebracht worden. Hun veredelde demo die we binnenkregen en aldus gevuld is met allerlei 50’s rock 'n' roll, r&b en 80’s boogie en bluescovers is zo’n kleine twee jaar geleden in eigen beheer verschenen en daarop is duidelijk te horen tot wat ze live in staat zijn. Ze hebben geen pretentie, spelen voorlopig enkel covers maar gaan er wel helemaal voor. Deze band is een aanrader voor organisatoren van kroegentochten en festivals. Wie op zoek is naar een goede vette boogieband is hier aan het juiste adres. Ik heb ze verleden zomer nog aan het werk gezien en kan dat alleen maar beamen. Wie groepen als de Blasters, de Paladins, de Blazers of pakweg de Fabulous Thunderbirds ziet zitten heeft hier een vette kluif aan.

BV - Rootstown Music Freezine #79

In mijn streven, als radiopresentator van Rock Around Meerssen op radio RTME (ook via internet te ontvangen), om de Limburgse rock 'n' roll eindelijk eens op de wereldkaart te zetten, ben ik terechtgekomen bij een groep uit Belgisch Limburg, Genk. Ik ben helemaal muzikaal geparalyzed door the Paralyzers, hetgeen mij heeft verleid tot het schrijven van deze recensie. De groep, bestaande uit Olaf Marx (vocals, percussie), Chris Lowet (gitaar), Rudi Ponthier (basgitaar) en Thierry Huygen (drums) is een band waarvan je je werkelijk afvraagt waarom we hier in Nederland van hen nauwelijks iets hebben gehoord.

Ze zijn niet in een hokje te duwen, zoals vele andere typische rockabilly- , instro- of surfbands. Een band die bewijst dat goede rootsmuziek niet noodzakelijkerwijs uit de U.S.A. hoeft te komen. Ze spelen wat je noemt 'eerlijke' rock 'n' roll, recht uit het hart, zonder enige commerciële pretentie. Opvallend is dat ze juist de merendeels minder bekende covers opnemen. Nee nee, het is zeker niet één van de vele 'platte' coverbands!. In dat opzicht vind ik hun eigen kwalificatie 'fun 'n' roll-band' wat ongelukkig, dit wordt al gauw gedegradeerd tot synoniem voor een partyband van bij elkaar geraapte gelegenheidsmuzikanten. Deze band, the Paralyzers, is echter een band van hoogstaande kwaliteit! Het lovenswaardige motto van de band is: je kunt beter een goede cover met eigen inbreng opnemen, dan een zogenaamd eigen nummer van gestolen gitaarlicks en ontvreemde zanglijnen... het overtuigende bewijs hiervan leveren ze op de CD met 15 tracks. Nou ja, 15, er staan er maar 14 vermeld op de layout. Eén hidden track dus ... Nou wordt het spannend!

De CD is in ieder geval niets voor crooner-idolaten, want de ruwheid springt er (in positieve zin) vanaf ! Explosieve, recht voor de raap rock 'n' roll ! De eerste track, Two Time Boogie, bezit een hoog Paladins-gehalte, tja hoe kan het ook anders, als je weet dat cultband the Paladins de idolen zijn van the Paralyzers. Ook al noem ik ze complimenterend de Belgische Paladins, toch zijn ze geen gekloonde versie van de Amerikaanse band en hebben ze toch een eigen geluid, zoals de overige tracks bewijzen. Overigens is Two Time Boogie (orig. 1996) van de Amerikaanse bluesgitarist Studebaker John , die in zijn jeugd ooit dweepte met Ventures en rockabilly, maar het kon wel geschreven zijn door the Paladins, zo klinkt het!

Move On Down The line (orig. 1955) is een eigen interpretatie van het bekende nummer van Buddy Holly, en is wat trager dan het origineel, maar daarmee zeker niet minder fraai! De aandacht bij vooral deze song wordt echter getrokken door de stemgelijkenis van Olaf met Hank 'Jungle Rock' Mizell. Ik heb echt gekeken op de CD of er ergens een opmerking stond dat Hank Mizell als gast aanwezig was, maar nee, het is echt Olaf zelf!

Let's Talk About Us (orig. 1959) van good ol' Billy Lee Riley (origineel van Otis Blackwell) is een frisse vertolking van dit schitterende nummer, waarvan ik de opname (met mijn eigen cassetterecordertje) van het beroemde radioprogramma De Rock 'n' Roll Methode in de 80's ooit de mist in zag gaan, doordat presentator Felix Meurders lollig meende te zijn en er een jingle van een jochie doorheen gooide: "dit is de ver-schrik-ke-lij-ke rock 'n' roll Methode. Voor één keer had hij gelijk!

Eddy Cochran's Something Else (1959) heeft een heerlijk ruwe sound en wordt met overtuiging gebracht. Time to rock is een heerlijke ballad met schitterend melodieus gitaarwerk. Vreemde titel dus voor een ballad ! Het nummer is origineel van the Cigar Store Indians uit Amerika.

Met Dixie Fried (Carl Perkins, 1956) gaan we op de up-tempo toer en het klinkt wat frisser dan het origineel. Dark Night (orig. 1985), een typische Dave Alvin song, zoals hij die ook componeerde in zijn Blasters-tijd met een poppy bluesrock-inslag (huh?) en een vette knipoog qua gitaarwerk aan het einde van de song naar Bo Diddley. Couchemar is een fraaie bluesrock-cover (orig. 1992) van de Texaanse gitarist C.C. Adcock.

Let Me Love You Too (orig: 1990) van de Amerikaanse rock 'n' roll/ rockabilly band Tommy Conwell & The Young Rumblers ("never heard before", geen wonder, hebben maar twee albums uitgebracht, in 1988/ 1990) is een wat eigentijdsere sound, maar toch behoorlijk!

Nervous Breakdown (orig. 1958) klinkt ook alsof Olaf er zelf bijna aan toe is. Qua ruwheid verbleekt het origineel van Eddie Cochran volledig! Mooi gedaan jongens. De muziek past één op één bij de tekst, zoals het hoort ! De keldersound van de heerlijke kelderrock (als je ooit eens in een keldercafé onder de grond een optreden hebt gevolgd snap je deze opmerking) van Johnny Kidd & The Pirates komt weer helemaal naar boven in Please Don't Touch (orig. 1959). I Dig That Gal (The Most) is een klassiek rockabillynummer, zoals de Teds het graag horen. Lekker authentiek, zonder enige ondertoon van een modern snufje. Origineel is van Amerikaan Ronnie Pearson (1958). Short On Love is een heerlijke rocker-cover van het origineel van de Britse Kingsize Taylor & the Dominoes uit 1960.

De verborgen dingen zijn vaak het mooist, zo ook de hidden track Lil' Irene, origineel van the Paladins uit 1994... in één woord: gaaf! Je hoort the Paladins gewoon, maar nee, het zijn de Belgische equivalenten, wat een drive: right from the heart!

Is er dan helemaal geen wanklank op deze CD te bekennen? Jawel, track 14: het naar hun eigen naam verwijzende Paralyzed dat ik kwalificeer als een vergissing voor deze CD, en eigenlijk geen bespreking behoeft in een rock 'n' roll magazine! De layout van de CD kan me daarentegen heel erg bekoren met een schitterende afbeelding van het gebruikte instrumentarium in een galactische omgeving (de groep staat bescheiden aan de binnenkant van de CD-Iayout afgebeeld). Kan dat schitterend zijn, een afbeelding van instrumenten? Ja, dat kan! Geloof je me niet, koop dan deze demo-CD en overtuig jezelf. De sound van de CD vult in ieder geval al sinds enige tijd de ether van mijn kamer, kortom een CD om te hebben! Als je van de Paladins houdt, hou je ook van the Paralyzers! Een zeer geslaagde CD, en wellicht dat Let's Talk About Us een beter wervende titel was geweest voor deze CD! Laat je paralyzen en surf naar www.paralyzers.be .

Henri Smeets - Boppin' Around, uitgave 51, juni 2003

Wat tegenwoordig erg opvalt is dat bij het opentrekken van een doosje demo’s het viagragehalte zeer hoog ligt (zie de hoesjes). Het doet ons een beetje denken aan het liedje van Katastroof: “Billen en borsten bloot”. Het lijkt wel een reklamespot voor zuivelproducten en/of vleeswaren. Omdat wij op zoek zijn naar muziek valt de hoes van de Paralyzers bij ons in de smaak: de foto, met daarop de gebruikte instrumenten, geeft ons al een beeld van de muzikale intenties. Het zal rock & roll / rockabilly worden. Het is fijn aan de buitenkant te zien wat het produkt inhoudt. Met mensen heb je dat probleem ook meer dan eens.

'Recht voor de raap/eerlijk’, dat is onze leuze.

Deze promo-CD van de Paralyzers bevat nummers uit een tijdsperiode van 40 jaar, namelijk van 1956 tot 1996. Enkele nummers liggen ons nauw aan het hart, daarom zijn er bij het snel openprutsen van het doosje losvliegende plastieksplinters gemeld.

Openingsnummer "Two Time Boogie" (Studebaker John) laat ons een stevig stemgeluid horen. Dit komt uit het strottenhoofd van Olaf Marx. Een droge ritmesectie (stevig) en de eenvoud van het gitaarwerk (Chris Lowet) sieren het nummer. Het volgende nummer "Move On Down The Line" (Holly) geeft ons dezelfde klankkleur. Dit waren twee verschillende stijlen, maar consequent dezelfde sound houden is, volgens ons, zoals het moet. Een groep moet een herkenbare sound hebben (niet met de P.O.D. voor elk nummer een nieuwe sound zoeken). Deze groep heeft zijn sound.

Over naar een nummer dat ons bekend is van Jerry Lee Lewis en ooit grijs gespeeld werd door Guy Mortier (1961) op de radio: "Let’s Talk About Us". Het pianowerk wordt goed opgevangen door de gehele aanpak van het nummer. Dan één van onze favoriete Cochran-nummers "Something Else". De band houdt zich (wijs genoeg) aan het origineel concept. Immers: “don’t mess with Eddie”. Voor ons onbekend, maar vertrouwd klinkend in de oren is "Time To Rock". Dit is een nummer, rijp voor een Tarantino-film.

"Dixie Fried" (Carl Perkins) wordt meer gebonden gespeeld en krijgt als het ware een facelift. "Dark Night" (Dave Alvin/the Blasters) is een goede versie, maar wij dromen nog altijd van de Combo Killers-versie, daar rook je de moerassen. C. C. Adcock, Texaans gitarist, wordt hier geciteerd met "Couchemar". Nervous Breakdown (Cochran) begeeft zich weer op ons favoriete terrein. Met extra soundinbreng van de gitarist.

Het kwaliteitsgehalte houdt aan, maar "Paralyzed" van Kim Wilson maakt dat er geen 100% maar 95% op de beoordeling staat. Voor ons was ‘Paralyzed’ van Elvis (1956) hier beter tot zijn recht gekomen, maar wij kunnen, ook al eens, verkeerd zijn.

Een live optreden indachtig, raden we de liefhebbers van het genre aan, hun ‘Blue Suede Shoes’ aan te trekken vooraleer zich uit de gewrichten te rocken. De hoes had gelijk: "Keep on rockin'".

Eddy "D" de Saeger - Mojo Blues okt-nov-dec 2002

Ook deze Paralyzers zijn afkomstig uit Diepenbeek. De bodem is er blijkbaar zeer vruchtbaar, want ook deze jongens, onder aanvoering van zanger Olaf Marx, en inventief uit de hoek komende Chris Lowet op gitaar en een gedegen ritmesectie in de persoon van de functionele bassist Rudi Ponthier en drummer Thierry Huygen, weten ons binnen de kortste keer te charmeren met dit amper 8' tellende schijfje.

Lekker ouderwets klinkend (geproduced door R.Nevi) weten de heren de Monti Amundson cover «Shake a leg» en Lee Rocker's «How long» om te toveren in wat simpelweg omschreven kan worden als fun 'n' roll. «Nervous breakdown» veroorzaakt bij ondergetekende de neiging om eens lekker loos te gaan bij het eerstvolgende Paralyzers optreden dat hij kan bezoeken. Klasse!

MV - Mojo Blues